جعفر عظیم زاده : اتحاد معلم و کارگر باید حفط شودرفتم به دیدنش ....شنیده بودم که او در بیمارستان سینا بستری شده است.به همین خاطرامروز صبح عزم خود را جزم کردم که بروم و او را ملاقات کنم.در برخورد اولیه علی رغم ضعف و بی حالی شدید که در اثر ۵۲ روز اعتصاب غذا حسابی لاغر شده بود او با بی حالی شدید از جایش بلند شد و من را در آغوش گرفت و از آمدن یک معلم بر بالینش بسیار خوشحال شد.در این مدت کم ملاقات (شاید ۱۵ دقیقه)او همچنان از ادامه کار خود مبنی بر اعتصاب غذا بطور نامحدود حرف می زد.مقاومت او واقعا ستودنی است.نمی دانم کار او درست است یا نادرست.از یک طرف او راهی رفته است که به حق درست است.دفاع از حقوق چند میلیون کارگر که توسط کارفرماها در حال نابودی یا استثمار است و دفاع از خود برای برداشته شدن اتهام امنیتی و از طرف دیگر جان خودش در خطر است.کبد و کلیه هایش آسیب دیده است.هر آن احتمال خطر سکته مغزی یا قلبی وجود دارد.اینجاست که بین دو واقعیت قرارمی گیریم.واکنش حکومت هم نسبت به اعتصاب او تا الان بی نتیجه بوده است.نهاد های حکومتی ظاهرا از جامعه معلمین بیشتر از جامعه کارگری حساب می برد.آقا جعفر با اون حالش برای من تعریف می کرد که علت این موضوع اینست که شما معلمین انسجام بیشتری دارید. روحیه بالای او مرا به وجد می آورد.او می گفت من از سال های اول انقلاب از شما معلمین خیلی چیزا یادگرفتم.او می گفت معلمین به من درس شجاعت و پایداری یاد دادند.خلاصه تواین مدت کم او با ناخوشی و ضعف زیاد حاضر نشد روی تخت دراز بکشد و به احترام من تقریبا نشسته با من صحبت می کرد.از او خواهش کردم که به خاطر سلامتی خود و خانواده و همسر محترمشان دیگر به اعتصاب خود پایان بدهید.به او گفتم که دنیا صدا تو شنید.اما او گفت نه ! من راهی را که با اسماعیل عبدی شروع کردم ادامه می دهم.جعفر عظیم زاده فعال کارگری یک انسان وارسته از هر چیزی است.او ۵۲ روز است لب به غذا نبرده است.او ۵۲ روز است فقط آب و چای می خورد.۱۷ کیلو لاغر شده است.اما ایستاده است.مقاومت کرده است.همسر شجاع او نیز در این مدت پابه پای او با او بوده است.او مرا بر بالین همسرش برد.باید به او نیز بابت داشتن چنین مرد شجاعی تبریک گفت.کم کم باید می رفتم.صدای پچ پچ سه سرباز می امد که زودتر باید بروم.از او خدا حافطی کردم.اواز دیدن من خیلی خوشحال بود.وقتی خود را به عنوان معلم معرفی کردم صورتم را با عشق بوسید. موقع خداحافطی نیز همینطور بود.ناخدا گاه اشکم جاری شد.او در آخرجمله ای به من گفت که اتحاد معلم و کارگر باید حفط شود.ومن بعد از خدا حافظی از او و در مسیر بازگشت به خانه به این ملاقات فکر می کردم و امروز را جز یکی از بهترین روزهای زندگی خود می دانم.به امید آزادی جعفر عظیم زاده.لطفا برای آزادی او هر کاری می توانید دریغ نکنید
.قاسم فلاح معلمی از اسلامشهر30/3/95
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر